Perfectionisme is een van die eigenschappen die je waarschijnlijk veel tegenkomt als je hooggevoelig bent… Volmaakt word je nooit, maar hoe kun je mild zijn voor jezelf en je onvolmaaktheid accepteren?
De kern van spirituele ontwikkeling is zelf-onderzoek. Je moet dus wel degelijk met jezelf bezig zijn. Alleen is het dan de kunst om het ook weer los te laten. Telkens weer. Dat je niet blijft tobben over wat er allemaal fout hebt gedaan, nog fout kunt doen of hoe onvolmaakt je bent. En eindeloos in schuldgevoel blijft hangen.
Loslaten betekent, dat je doet wat je kunt en daarna opgeruimd weer verder kan gaan . Dat betekent, dat je kan spelen met je zelfbeeld. Dus je laat ook je imperfecte kant zien aan de buitenwereld. Dat kan je alleen als je je eigen onvolmaaktheid kunt accepteren van jezelf. Hoe hardnekkiger je verzet tegen je eigen onvolmaaktheid, hoe bozer je blijft over alles wat je in jouw eigen ogen niet goed doet. En wat anderen verkeerd doen.
Je schiet daarvan in de kramp, waardoor je alleen nog maar met jezelf bezig bent. Heel veel spirituele leraren zeggen wel dat het ego een gebalde vuist is: je kunt die hand ook openen in een loslatend, gevend gebaar.
Als je het kunt, accepteer jezelf in je onafheid, je afhankelijkheid, je kwetsbaarheid en onvermogen. Je kunt leren het leven accepteren zoals het komt zonder te kniezen of te piekeren. En nog belangrijker: Je kunt andere mensen lief hebben en accepteren zoals ze zijn, met al hun onhandigheid en onvermogen.
Dat proces om die kramp los te laten: Daarom lezen we boeken bezoeken we therapeuten en goeroes, zitten we op kussententjes met onze ogen dicht. In de hoop dat we iets van die kramp verdwijnt. En dat het ego een wat minder groot deel van ons zelf in beslag neemt.
